τα όρια ανάμεσα στην κρίση και την ύβρη

Με τον Λαζόπουλο είχαμε αποφασίσει να μην ασχοληθούμε. Για πολλούς λόγους, με κυριότερο ότι απλά παίζουμε το παιχνίδι του ανακυκλώνοντας τα όσα λέει.
Είναι πραγματικά κρίμα ένας πολυτάλαντος ηθοποιός, να κατεβαίνει ένα ένα τα σκαλιά του ξεπεσμού. Από την κοινωνική ηθογραφία των 10 μικρών Μήτσων, στην διαπόμπευση του Τσαντιριού. Ο Λαζόπουλος θεωρεί ότι οχυρωμένος πίσω από τα αριστοφανικά ήθη μπορεί να υβρίζει και να εξευτελίζει τον στόχο του. Και ένας από τους αγαπημένους του αποτελεί ο Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο αποκαλεί με τα μύρια όσα επίθετα, θέτοντας τον εαυτό του στην πολιτική προπαγάνδα που στοχεύει σε ένα εξιλαστήριο θύμα.
Βέβαια, η σάτιρα είναι πολιτική, εδώ όμως πια τίθεται στην υπηρεσία της πολιτικής, και μάλιστα μιας κομματικής γραμμής.
Η αισθητική στο θέατρο είναι η αισθητική της καθημερινότητάς μας. Ο χλευασμός των θυμάτων της αρένας δεν αρμόζει όμως σε όσους επιζητούν την αριστοφανική ταμπέλα. Γιατί η ακροβασία ανάμεσα στην σάτιρα και τον λαϊκισμό αποβαίνει σε βάρος της Τέχνης και της πνευματικής ανάτασης του θεατή.
Η στράτευση σε μια κομματική γραμμή είναι αποδεκτή από τη στιγμή που είναι ξεκάθαρη και όχι δια της πλαγίας οδού.
Από την άλλη, η εμμονή στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού μας κάνει να αναρωτιόμαστε, λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι η σάτιρα καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της εξουσίας, αν κάποιοι πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό θα δημιουργήσουν ανάχωμα απέναντι στον Παπανδρέου.
Βέβαια, οποιοσδήποτε δικαιούται να ασκεί κριτική, να διαφωνεί με πρακτικές και να υποστηρίζει τις θέσεις του, αλλά αυτό διαφέρει πολύ από το να προβαίνει σε προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για την προσωπικότητα του άλλου, ιδιαίτερα όταν γνωρίζουν όλοι ότι δεν υπάρξει απάντηση.